Marcel Mauss w „Sposobach posługiwania się ciałem” pisze ze „ciało jest narzędziem - pierwszym i najbardziej naturalnym narzędziem człowieka”. Bywa ono wykorzystywane w różnych częściach świata na inne sposoby. Czynności są te same, ale sposoby bywają odmienne. Taniec, spanie, bieganie, pływanie, odpoczynek, sen, seks, odżywianie się, oddychanie, przyjemność i cierpienie - wszystko to jest kwestią zwyczaju i przepływu bodźców. W Notatkach i fragmentach na temat stawu kulistego z 1927 roku, Hans Bellmer pisał: „Ciało […] można porównać do zdania, które prosi się o rozłożenie, by za pomocą nieskończonej serii anagramów, odkryły się jego prawdziwe znaczenia”. Ciało jest anagramem, które można w nieskończoność przeobrażać, nadając mu nowe znaczenia w zależności od kontekstu jego przedstawienia. Interesuje mnie przedstawianie tematu ciała właśnie w tych dwóch ujęciach - narzędzia i anagramu. Ciało jest narzędziem do wykonywania różnych czynności, jakie tylko są dla niego możliwe. Przedstawiam ciało w różnych konfiguracjach, bawię się nim, umieszczając je w różnych sytuacjach, czasem traktując jako martwy obiekt, innym razem jako pełen witalności i erotyzmu organizm. Przekształcam, deformuję, zespalam, każę wykonywać niemożliwe czynności. Wiele elementów przenika się wzajemnie, pozostając w wieloznacznych związkach. Posługuje sie giętką linią, nad którą tracę kontrolę. Często nie wiem dokąd mnie zaprowadzi. Jedyną moją intencją jest, aby wytworzyć tajemniczą atmosferę snu, nieoczywistego erotyzmu, niepokoju.